maaf andai anda tidak faham entri ini
ini cerita tentang aku
-----
Dulu aku suka balik kampung. Aku tak tipu, aku suka balik kampung sebab ada sepupu-sepupu yang awesome. Tambahan lagi belah ayah di Parit Buntar. Apa yang mereka bualkan, cara loghat mereka buat aku ketawa. Benda yang sama yang kalau orang ipoh bualkan tapi tak jadi lawak. Mingkin yang dah biasa akan faham.
Dan sepupu aku ramai, aku tak tipu sampaikan aku selalu lupa yang mana adik dan abang, yang mana sepupu yang mana dua pupu yang mana anak saudara haha tapi kau appreciate all of them sebab walau apapun jadi, mereka ingat kat kau.
Masa aku patah tangan waktu form two misalnya, aku patah biasa-biasa je tapi aku tak sangka mak njang aku yang duduk kat slim river sanggup datang. Walaupun dia datang untuk urusan lain,tapi aku tak sangka dia sanggup spend time dekat aku. Maklang yang duduk dekat Shah Alam . Chik yang duduk dekat Penang. Dahtu pulak datang melawat aku tu sembang-sembang utara kat situ. Hey, atleast they make me happy and I laugh all the way.
Aku teringat masa tu sekolah, exam actually. Aku tengah gigih study malam kat belakang katil. Sambil aku study tu sambil godek phone. ahaks aku silentkan phone tapi tengok-tengok ayah call. So I pick up the phone and sebelum tu ayah ada mesej, tapi aku tak tengok sebab tengah sembang-sembang dengan kawan jadi bila ayah call aku pun angkat and ayah said Adi dah takde.
I was like, eh biar betul ni ayah , bila dia meninggal and pa said recently. Aku terkejut seriously and ayah nak ambil aku balik but I'm being examined. Final exam and ayah faham. Dia kata buat elok-elok and we end up call. I was in a delusional condition sampai buat aku tidur awal malam tu.
Since then aku masih tak percaya Adi dah takde but It was a fact the he is gone. Aku jumpa chik, mak adi, makcik aku and aku nak je tanya mana adi but alhamdulillah tuhan ingatkan aku Adi dah takde. Dia dah pergi. Aku tak faham, chik dengan Pak Su En still mampu nak buat orang lain happy. Dengan lawak diorang tu and Ajo too selalu riuh kat group whats app.
Same goes dengan paklang and maklang, they lost their first son when I was 5 or 6 so aku tk rasa sangat. Tapi the fact yang diorang still happy living without Abang Ayen is so wow aku kagum sangat.
Aku nak cerita sebab aku bayangkan apa yang jadi kalau aku pergi.
Are they going to be sad macam nangis nangis and macam terkenang. Diorang here is my ma and pa. Aku bukan anak yang baik. Aku jarang buat chores aku bangun lambat aku kerja main game je tak funny tak best and yet they love me and aku doa kat tuhan selaluuu sangat so ambik aku dulu. Aku taknak rasa macam mana ma ngan pa aku pergi.
![]() |
comel. |
Aku nak bila aku pergi, biar tiada orang tahu. Aku nak bila aku dah takde , no one will cry, macam aku mati syahid ke kubur apa semua taktahu or maybe aku hilang kat hutan kena makan dengan beruang walaupun beruang comel sangat tapi main point here is aku taknak mereka tangisi aku,
atau maybe diorang takkan?
Kalau tak alhmdulillah sebab aku yakin tuhan letak aku kat dunia bukan nak buat orang sedih bukan nak buat orang menangis hilang aku yang akde apa apa argh sorry emo sikit. Aku selalu teringat adi, sebab aku tengok chik macam takde apa-apa and happy tapi tulah orang kata kan, luar memang nampak okay but inside only they know.
Aku mohon pada tuhan matikan aku dulu, aku taknak rasa hilang orang yang aku sayang, family aku dan aku nak kehilangan aku menghidupkan orang, macam Ahmad Ammar walaupun aku tak meyumbang apa-apa untuk ummah dan bukan hamba yang baik.
Ini luahan hati. Aku tak harap orang faham. Salam alaikum :|
Kehilangan kau stu yg besar bgi wrga blogger
ReplyDelete